Geluk Volgt Op Vrijdag De 13e 636o6t

Geluk volgt op vrijdag de 13e

Pete van Kerk

~ * ~ * ~ * ~ Smashwords Editions Copyright © 2015 Pete van Kerk Presented by: P&M Publishers

Cover & Interior Layout: Laura Shinn Designs http://laurashinn.yolasite.com

Smashwords License Notes Happiness Follows on Friday the 13th is a work of fiction. This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this ebook with other people, please purchase an additional copy for each person. If you are reading this ebook without purchasing it and it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of the author.

Chapter One

Julie rende zo snel als ze kon perron 7 van Kings Cross station op. Ze wist dat ze erg laat was. De trein naar Peterborough stond op het punt te vertrekken. Ze was al aardig dichtbij gekomen toen de trein plotseling begon te bewegen. Ze liet haar koffertje vallen om sneller te lopen, maar de trein versnelde meer. Ze schreeuwde, gevolgd door een vloek. De woedende jonge vrouw trok de aandacht met haar geschreeuw en gevloek. Trevor, een man die een biertje gedronken had met zijn vrienden om te ontspannen na een week intensief werken, slenterde dichterbij. Het maakte hem niet uit of hij een trein eerder of later had. Zijn auto stond in een beveiligde parkeerplaats in de buurt van het station in Peterborough. Hij merkte dat de jonge vrouw vreselijk boos was. Ze hief haar armen, alsof ze hogere machten wilde aanroepen. Maar de rode achterlichten van de trein werden kleiner en kleiner in de verte. Trevor keek naar de vrouw met een groeiende belangstelling. Haar spieren waren gespannen en onder haar rok was het duidelijk dat haar gespierde kuiten behoorden tot de benen van een getrainde sportvrouw. Haar korte beige jasje hing losjes geopend, waardoor er een mooi uitzicht op de strakke zwarte trui eronder ontstond. Ze stampte met haar rechtervoet op de grote betonnen platen van het platform. Krrrak! Haar hoge hak brak. Julie viel aan de rand van het platform, maar ze brak haar val met haar rechterarm. Een oudere dame en Trevor haastten zich om hulp te bieden. De jonge vrouw bleek een gekwelde tijgerin te zijn en ze schopte in zijn richting. De dame knielde naast haar. "Oké, lieverd?", vroeg ze "Ja". "Laat me je helpen opstaan. Als we op de bank zitten zal het makkelijker voor mij om behandelen. Opstaan met een zere arm, een kapotte schoen, en wilde woede was niet

gemakkelijk. Ondertussen had Trevor de koffer opgepakt die op het perron lag. "Ach jongen," zei de dame, "nu je er bent met de koffer, help haar even om op te staan." Julie wierp een vuile blik op Trevor en zei: "Hij stond de hele avond al naar me te staren." "Juffrouw, toen ik aankwam op het perron zag ik dat de trein wegreed en je barstte uit in woede." Trevor legde Julie's linkerarm om zijn nek en hielp haar opstaan. Toen Julie stond deed ze haar beide schoenen uit en deed ze in de grote tas die ze op haar linker schouder droeg. Trevor hielp haar naar de bank. De oudere dame was al gaan zitten en zei Julie links van haar te gaan zitten. "Dus, jonge man, wil je de mouw van haar jas voorzichtig omhoog trekken? Dan zal ik hetzelfde doen met haar trui. En jonge dame, ik ben Brenda en ik heb altijd pleisters en verband bij mij, want ik ben vrijwilliger bij het Rode Kruis. "Julie slikte de pijn in toen de dame de mouw omhoog deed tot boven haar elleboog. Ze had een stevige schaafwond op haar pols en net daarboven. "Ik heb het gezien. Een schaafwond met platformvuil, ik heb een ontsmettingsmiddel en een eenvoudig verband daarvoor." De dame dook in haar tas, haalde een klein flesje er uit en wreef een beetje van de inhoud op de wond met een wattenstaafje. Julie was plotseling niet meer zo dapper. De desinfectant prikte in de wond. Het bleek dat ze ook pijn had in haar pols. "Maandag naar de dokter of het ziekenhuis, want het kan zijn dat er iets in je pols gekneusd is. Mijn trein komt zo dadelijk dus ik moet nu gaan. Ik deed mijn plicht als een Rode Kruis helper weer! " "Dank je," zei Julie "Graag gedaan!" "Ook dank namens de jonge dame," zei Trevor, die nog steeds daar stond met het koffertje. Toen Brenda weg was gegaan vroeg Julie aan Trevor waar hij heen ging.

"Peterborough," was het antwoord. Het bleef een tijdje stil tussen de twee. Mevrouw Brenda keek om toen ze op haar trein naar Cambridge stapte. Julie had haar benen op haar koffer gelegd, zodat haar voeten niet de kou van het platform voelden. Trevor stond bij de bank met zijn koffer. De trein naar Cambridge vertrok. In ongeveer tien minuten zou die voor Peterborough aankomen. "Was je boos toen je zag dat je die trein had gemist?" Ze dacht dat dat een domme vraag was, omdat hij duidelijk haar frustratie had gezien. "Ja," was haar korte antwoord. "Wat is jouw naam?" "Mijn naam is Julie en de jouwe?" "Mijn naam is Trevor. Maar Julie, waarom was je boos? " De jonge vrouw zuchtte en overwoog haar antwoord. "Een vriendin zou mij ophalen en naar haar appartement gaan en dan winkelen morgen. Nu zal ze me missen. " "Waarom bel je haar niet?" "De batterij van mijn telefoon is altijd leeg in de avond, dus ik kan niet eens haar nummer opzoeken. Ik heb een slechte dag. Alles zit tegen, en nu biecht ik aan een vreemde." Er waren een paar tranen. Julie rommelde in haar tas, maar Trevor gaf haar een nieuw pakje tissues. Ze trok er een uit en veegde haar ogen, zwarte strepen trekkend over haar wangen, waar de tranen haar mascara hadden vervoerd. Julie zag er niet goed uit, maar ze begon zich beter te voelen. Eerst mevrouw Brenda en nu Trevor waren aardig door haar te helpen.

Chapter Two

Die vrijdagochtend was Julie een paar minuten te laat op haar werk gekomen. Ze had zich verslapen en rende de deur van haar Londen kamer zonder ontbijt uit. Het was de tweede keer al die week dat ze te laat was geweest en haar baas was woedend. Het leek ook dat al haar klanten vandaag pestkoppen waren geweest. Meer dan eens had ze fouten aan de kassa gemaakt. Maar de baas, Lori, had haar oog op Julie. Lori pijnigde haar met haar striemende woorden. Julie voelde zich zo alleen, zo hongerig, zo slecht. Trevor was vooral moe. Hij werkte in de tradingroom in de handel in vreemde valuta van een van de grote internationale banken. Hij had nooit veel met mensen. Hij zat de hele dag achter een rij van monitoren en telefoons. De handel werd voor 99,9 procent geanalyseerd door computerprogramma's. Eigenlijk had hij maar in de gaten te houden dat de transacties die hij open had staan goed verliepen, vooral tegen het moment van sluiting aan. Daarnaast moesten risico’s, meestal gedeeltelijk, worden afgedekt met tegengestelde transacties. De istratie van de honderden transacties die hij had uitstaan was ook geautomatiseerd. Toch, elke dag één of meerdere keren moest hij snel corrigerend optreden, meestal in put-transacties. Dit zijn transacties waarbij hij geld dat hij niet had verkocht in de hoop het in Pond Sterling goedkoper terug te kopen na enige tijd. Voor al die transacties golden termijnen, soms uren, soms dagen of weken. Deze handel nooit stopt, gaat 24 uur per dag door. Alleen in het weekend is de handel stiller. Trevor werkte ook op onregelmatige tijden, ook deze week. Daarom was hij blij naar huis te gaan, naar zijn kleine oude boerderij in Alwalton, ongeveer 5 mijl van Peterborough. Zijn tijd was er als een oase, na een week werken in de heksenketel van Londen en de valutahandel. "Onze trein komt, Julie," zei hij. "Zal ik je dragen? Je hoeft niet te lopen over het platform. " "Ben je gek? Ik draag een rok. " Toen de trein aankwam liepen ze naar de dichtstbijzijnde deur. Julie deed haar voeten pijn toen ze op de metalen treeplank stapte. Zij ging voorop de trein in. Ze gooide haar tas op een bankje en ging er tegenover zitten. Trevor grijnsde.

"Ze is terug in vorm als de ongenaakbare dame," dacht hij en deed hetzelfde aan de andere kant van het gangpad. Hij keek naar haar met een glimlach op zijn gezicht. Ze keek terug. "Lach niet om een vrouw die een slechte dag heeft," snauwde ze. "Julie", zei hij toen de trein begon te bewegen. "Ik lach niet om je, maar naar je. Op het perron vond ik je zo mooi toen je boos was ... " Ze onderbrak hem. "Maakt niet uit. Ik wil naar huis. Op het station zal ik mijn vriendin bellen. En nu wil ik je niet meer horen." Zwijgend reisden ze verder. De trein stopte in Stevenage. Sommige mensen stapte uit, misschien ook wel in, maar niet in de wagon met Julie en Trevor. De trein ging door de donkere nacht. Er was geen maan en ook sterren bleven verscholen achter de wolken. Dan opeens vertraagd de trein zijn snelheid, zonder zwaar te remmen. Het licht bleef nog even flikkeren in de wagons, toen waren die ook helemaal donker. Er was veel geschreeuw, waaronder van Julie. Trevor stak zijn koele hand uit naar Julie. Ze trok zich terug. "Ik wil je geruststellen, Julie, ik ben het, Trevor." "Trevor, wat is het?", zei ze angstig. Het antwoord kwam niet van Trevor. "Dames en heren, de stroom van de bovenleiding is onderbroken en de hele trein heeft geen elektriciteit. Raak niet in paniek. Het is oke! Raak niet in paniek!" Onmiddellijk begonnen een paar vrouwen, meisjes en kinderen te schreeuwen. "Geen paniek alsjeblieft. De meester belt nu met de verkeersleiding. " "Heeft de meester dan elektriciteit voor zijn telefoon?" vroeg een man "De meester heeft een mobiele telefoon, net als iedereen," zei de conducteur. De trein stond nu stil. De conducteur zei dat hij naar de meester zou gaan en terugkeren als hij nieuws had. Een kind zei: "Mama, ik wil uitstappen, ik zie hier niets meer." Een man vroeg waar de trein stond. "Niet ver van Huntingdon," was het antwoord uit het donker, "de trein zou aankomen in Peterborough om 10 minuten voor negen en het is nu ongeveer half negen." Er waren enkele lichten van mobiele telefoons. "Hey, er lopen mensen langs de trein!" riep iemand. Maar er was ook de stem van de conducteur: "Niet uitstappen mensen, niet uitstappen. Het is te riskant in het donker. "Een man vroeg of de trein inderdaad dicht bij Huntingdon was. “Ja", was het korte

antwoord. "Trevor", fluisterde Julie, "Ik voel me niet comfortabel hier. Misschien kunnen we ook uit de trein? " De jonge man voelde zijn eer gestreeld nu de jonge vrouw, al zo snel nadat ze hem op een flinke afstand had gehouden, om zijn hulp en bescherming vroeg. "Ik denk het wel Julie. Maar als we vooruit willen gaan moet je mij die tweede schoen geven. Dan zal ik de hak afbreken en je kunt lopen, nog steeds een beetje ongemakkelijk, maar ik kan je vasthouden. "Julie dook in haar tas en haalde er de schoen met de intacte hak uit. "Moet ik het proberen?" Ogenblikkelijk deed ze de schoen aan haar linkervoet en stampte op de trein vloer. De hak liet los na een tweede keer, maar was er niet af. Een grote man stond op uit de stoel achter Julie. "Kom hier juffrouw." Hij stond daar met een groot zakmes en in drie tellen was de hak netjes van de schoen losgesneden. "We laten de koffers hier, hè?", Zei Trevor. "Ben je gek! Al mijn toiletartikelen zitten daarin. Ik heb ze altijd en overal nodig! "De jonge mensen schuifelden naar een open deur. Toen Julie het donkere, diepe gat zag achter de open deur vond ze het eng. "Ik spring als eerste," zei Trevor. "Dan gooi je de koffertjes en als ik het zeg dat je kunt springen, zal ik je opvangen." Na een korte aarzeling riep Julie: "Nu spring ik!"

Chapter Three

Ze landde op Trevor, haar armen om zijn nek en haar benen om zijn middel. "Nu dat met die rok heeft in het donker niet veel te zeggen," dacht hij, maar hij zei niets. Hij plaatste de lichtgewicht vrouw voorzichtig op de grond naast de grove kiezels van het spoor. "Je stond zo sterk toen ik met mijn volle gewicht op je sprong", Julie zei bewonderend. Trevor grijnsde in de duisternis. Hij legde zijn linker arm om Julie's taille, omdat ze niet soepel kon lopen op haar schoenen zonder hakken. De meeste mensen liepen in de richting waar de trein naar op weg was, maar Trevor koos de andere richting. "We eerden een overweg, dus als we daar heen te gaan, dan moet naar links een weg naar Huntingdon komen", zei hij. Beiden struikelde veel. Julie vanwege haar schoenen en Trevor, omdat hij voor de helft liep op de keien van het spoor. De donkere trein was nu ver achter hen. Julie zag blauwe zwaailichten op de spoorkruising. De politie was gearriveerd om te voorkomen dat mensen het baanvak op zouden lopen. Een paar auto’s reden met matige snelheid, naar links of rechts. "De politie kan ons vertellen hoe Huntingdon te bereiken", zei Trevor. Julie stelde de vraag aan een jonge bobby. "Als jij en je verloofde in die richting gaan (hij wees in de richting die Trevor had vermoed) kom je er vanzelf. Volg gewoon de weg." "Wat is de oorzaak van de stroomstoring?" wilde Julie weten. "Waarschijnlijk een koppel zwanen die te laag vlogen en kortsluiting veroorzaakten. Maar je bent op die ongelukkige schoenen, zal ik een auto voor je aanhouden? "Julie werd geroerd door deze typisch Engelse politie vriendelijkheid. Natuurlijk aanvaardde ze het aanbod. Even later zaten zij en Trevor achter in een pick-up. Voorin waren drie jongens op weg naar een disco in Huntingdon. "Heb je gehoord dat de agent je mijn verloofde noemde?" vroeg Julie plagend.

"Ja, het is oke," zei Trevor. Langs de weg werden meer treinreizigers meegenomen. In het stadje ging ieder zijns weegs. "We moeten proberen een auto te huren", zei Trevor, die daarmee de gedachten van Julie las. Iets verder weg zagen ze een teken Marshall Leasing. Het kantoor was donker, maar het huis ernaast was vol licht. "Zullen we aanbellen?" vroeg Julie. "Ik zal het woord doen, als vrouw ben ik in het voordeel." Ze liep naar de voordeur en belde aan. Ze stond rechtop, opende haar korte jasje een stukje. Toen de deur opende spreidde ze haar liefste glimlach over haar gezicht. "Bent u van de verhuur van auto’s, toch?" "Ja," zei de kalende man in hemdsmouwen, "maar dat is nu gesloten." "Oh, alsjeblieft. Onze trein kon niet verder en we willen allebei naar Peterborough, ik woon daar en hij heeft z’n auto bij het station." Ze hield haar hoofd schuin. "Het bedrijf is nu gesloten en we hebben een familiefeestje hier. Kun je morgen terugkomen?" "Maar meneer, u kunt ons hier niet achterlaten in het donker en in de kou op straat?" "Heb je een auto beschikbaar die nu niet in gebruik is? Ik heb een creditcard en een rijbewijs,” zei Trevor zich in het gesprek mengende. "Het is echt een noodgeval," huilde Julie bijna. "Ik heb zo'n slechte dag op het werk gehad, iedereen was onvriendelijk, ik was op van de zenuwen en op het station brak ik de hak van mijn schoen. En dan de trein, het was zo eng en donker. "Nou, nou,” zei de man “ik zal zien of ik kan helpen in dit noodgeval.” Na een tijdje kwam hij terug met de sleutel van het kantoor, een autosleutel en wat papieren in zijn hand. "Blijf niet te lang weg!" riep een vrouwelijke stem hem na. Hij opende de deur van het kleine kantoor en deed het licht aan. "Dus, op wiens naam zet ik de auto, wie rijdt?"

Julie, die iets had geroken, vroeg "Trevor, heb je vandaag gedronken?" "Ja", zei de jongeman aarzelend. "Dan zal ik rijden," kwam de ferme antwoord. "Wat is uw naam, juffrouw?" Julie overhandigde haar rijbewijs. De man schreef op een formulier, maar er was een computer. "Mag ik uw creditcard nu?" vroeg hij. "Ik heb alleen een debetkaart." "Ik heb een credit card", zei Trevor en overhandigde het plastic. "Okay en tot slot wil ik £ 100 als onderpand. Trevor haalde zijn portemonnee. Julie zag een stapel geld, wel zoveel als ze na een drukke dag had gezien aan de kassa in het warenhuis waar ze werkte. Ze bewonderde hem meteen en vroeg zich af wat hij deed voor de kost. Binnen vijf minuten was het papierwerk geregeld en de man ging hen voor naar de auto, een blinkend gepoetste Mini. Julie werd op slag verliefd op het pittige autootje. Ze stapten in. Julie deed de sleutel in het slot, draaide hem en de motor liep. Na het inschakelen van de verlichting kwam de auto nauwelijks naar voren toen ze het gaspedaal intrapte. "Is de handrem los?" vroeg Trevor heel droog. Julie voelde hoe ze bloosde, maar moest vlug het raampje open draaien om de man toe te roepen: "Hoe kom ik naar Peterborough?" De man wees naar links: "volg de borden." Julie was duidelijk niet goed in het rijden. Gespannen zat ze achter het stuur, leunde naar voren. "Probeer te ontspannen Julie," zei Trevor. "Ik ben niet alleen verantwoordelijk voor mezelf of een vriendin, maar ook voor jou," antwoordde ze. "Julie rij voorzichtig alsjeblieft, vooral bij rotondes en obstakels in de weg, ik stoot in deze auto gauw mijn hoofd." Het bleek gemakkelijk om de weg naar de snelweg A14 te vinden. Bij het oprijden van de snelweg riep ze plotseling “Hou je vast!” Ze dook met haar hoofd tussen haar armen en trapte hard op de rem. Zo ook de chauffeur van de vrachtwagen voor wie ze plotseling opdook. Hij pakte de Mini in het achterspatbord. En er waren nog meer piepende remmen! Een busje van de AA,

de Britse Wegenwacht, raakte het linker voorspatbord en werd gelanceerd in de middenberm, daarbij een verkeerspaaltje omver rijdend en een jong boompje ontwortelend. De vrachtwagenchauffeur was duidelijk overstuur. "Ik rijd al 28 jaar zonder schade en dan dit! Klootzakken, amateurs! Duidelijk een vrouw achter het stuur!" Hij wilde verhaal halen bij Julie, maar Trevor dook net op tijd voor hem op. "Lieve, lieve man, het is fantastisch dat je al 28 jaar schadevrij rijdt. Zullen we zien wat de schade nu is? "De voorbumper van de truck had niet eens een kras. Het spatbord van de Mini had een flinke deuk, ongeveer 10 centimeter diep, 20 cm hoog en 40 cm lang. Ze gingen naar de voorkant van de auto. De twee mannen keken elkaar aan met een verbaasde glimlach op hun gezicht. De deuk daar toonde exact dezelfde maten. De AA automonteur was nu bij hen en lachte om de schade aan de Mini. "Mijn auto is slechter af. Die is total-loss als gevolg van de crash, het stuiteren en het raken van de boom. Ondertussen heb ik de politie gewaarschuwd en een bergingsauto voor mijn busje besteld. " Julie huilde achter het stuur. De politie kwam, gevolgd door een ambulance. "Je bent niet nodig," zei de vrachtwagenchauffeur de paramedici. Deze jongeren hebben zichzelf en ons bang gemaakt, maar er zijn geen gewonden." "Kijk voor de veiligheid even bij de dame in de Mini," vroeg de jonge agent. Hij had de politieauto bestuurd. Zijn vrouwelijke oudere collega nam bekwaam de leiding. "Alex ga jij de remsporen en bandenprofiels meten," zei ze. Alex was de jonge agent die ook al op de spoorovergang had gestaan en hij had al iemand in de Mini herkend. Hij tikte op het raam. Julie opende het raam. "Bben ben ik gearresteerd?" stamelde ze. "Nee, natuurlijk niet, maar je hebt pech gehad." De ambulance was op het punt om weg te rijden, maar Alex kon nog net vragen of ze even naar Julie wilden kijken, die mogelijk een shock had. Met Julie aan het stuur van de Mini werd de auto van de snelweg geduwd. Alle wielen stonden nog steeds netjes in de rij. De truck reed weg. Toen de AA bergingsauto was gearriveerd kwam de monteur nog even afscheid nemen van Julie en Trevor. Toen hij weg was Trevor zei met bewondering "Wat een man, zo kalm. Hij crashte door de aanraking met onze auto, maar hij stapt uit en maakt

een praatje. " De hoofdagente zei tegen Julie "Rij vlak achter ons. We gaan naar het bureau voor een kopje koffie en een handtekening." "Ik durf niet," zei Julie erg schuchter. "Trevor kan niet rijden omdat hij alcohol heeft gedronken en Alex is mijn chauffeur. Dus je moet rijden." Zo vergezelde ze Julie naar de Mini. "Ik weet niet waar het kantoor is," klaagde Julie. "Gewoon kort achter ons blijven. We rijden niet snel en als we door een hek gaan komt u op de parkeerplaats van het politiebureau." Toen de politieauto begon te bewegen volgde Julie. Gelukkig Alex reed langzaam, maar geleidelijk gaf hij meer gas. "Ze volgen ons, maar ze rijdt als een schijtlijster is het niet?" zei de hoofdagente. "Ze heeft al een hoop problemen gehad vandaag. Verdorie! Het is vrijdag 13 november, ze is echt getroffen door een rampdag," riep Alex.

Chapter Four

De Mini bleef nu iets verder achter bij de politieauto. Dat was voor Alex reden te vertragen, vooral omdat hij een stoplicht naderde. "We moeten daar samen door gaan,” zei Alex. Maar omdat hij vertraagde, vertraagde Julie nog meer. Daarom moest het jonge stel stoppen voor het rode licht. Aan de overkant van de Tsplitsing stond de politieauto nu te wachten. Julie wachtte ‘voor altijd’ nadat het licht op groen was gesprongen voordat ze snel over stak. Alex moest flink gas geven om zich de Mini uit de kofferbak te houden. De jonge agent vloekte binnensmonds "zou ze altijd zo rijden of alleen vandaag?" Op de parkeerplaats parkeerde Julie in eerste instantie achter de politieauto. "Zou je niet liever naast de politiewagen gaan staan?" stelde Trevor met zijn rustgevende stem voor. "Ja, je hebt gelijk!", zei ze. Trevor hield nauwlettend in de gaten hoe ze achteruit inparkeerde. In het kantoor bracht de hoofdagente hen in een kamer. Alex vroeg hoe de gasten hun koffie wilden. "Ik drink altijd thee," zei Julie. "Je krijgt koffie vandaag, je hebt een opkikker nodig. Wilt u suiker en melk? "Ze durfde niet meer tegen te spreken. "Cyril is mijn naam," zei de hoofdagente. "Je bent geen wonder op vier wielen," voegde ze eraan toe in de richting van Julie. "Hoeveel rij-ervaring heb je?" Julie wilde haar rijbewijs overhandigen. "Dat heb ik al gezien. Het zegt me weinig. Je rijervaring is hoe vaak je rijdt, hoe ver en op wat voor wegen." Julie keek om hulp naar Trevor, maar hij had geen antwoord voor haar paraat. "Nou, mijn vriendin en ik gaan vaak in het weekend rijden in haar auto. Meestal laat ze me ook een beetje rijden, om mijn ervaring op peil te houden. Ik werk in Londen en daar is het niet nodig om een auto te hebben." "Ik wilde dat alleen maar weten," aldus Cyril. Alex kwam met vier koppen koffie in een houder. "Heb je niet iets om mee te roeren?" vroeg Julie.

"Dat is allemaal gedaan door de machine," antwoordde de knappe jonge agent met een glimlach. Cyril viste rond in haar tas en haalde de verklaringen van Julie en Trevor er uit. "Zo, dat leest u en als u ermee akkoord gaat dan zet je je handtekening, uw adres en telefoonnummer. Schrijf duidelijk, bij voorkeur in blokletters. Beiden kregen een balpen en lazen wat ze hadden gezegd in de politieauto. Toen Julie zag dat Trevor zijn handtekening en de andere gegevens plaatste volgde zij. "Alex," vroeg Cyril, "weet je een plek voor de jongeren, waar ze kunnen overnachten. Ik denk niet dat het verstandig is voor Julie weer de snelweg op te rijden in het donker. "De geadresseerde liep naar een grote kaart van Huntingdon op de muur. "Oh, het is heel eenvoudig. Kijk hier zijn we nu. "Hij wees naar een grote groene stip. "En als je hier rechts gaat bij de stoplichten, dan een paar honderd meter aan de linkerkant ziet u The White Swan met een groot bord met een afbeelding van een witte zwaan." "Alex, kun je bellen om te zien of er een kamer beschikbaar is," zei de officier. Haar jongere collega verliet de kamer en kwam even later terug met een grijns op zijn gezicht. "Ja, er is nog één kamer vrij en als ze willen kunnen ze iets te eten te hebben," zei hij triomfantelijk. "Nou mensen, dat is dan geregeld. Julie, proberen om vaker te rijden en vergeet niet, bij het rijden vooruit kijken naar wat er gebeurt of kan gebeuren en gebruik je spiegels om rondom te kunnen zien, "aldus Cyril terwijl ze hen begeleidde naar de parkeerplaats. "Rijd tot aan het hek, ik zal de portier zeggen dat hij het kan openen voor jullie." Julie reed rustig door de poort die werd opengeschoven en stak de weg over naar rechts. "Ga daar waar de lichten zijn in de verte," zei Trevor. Inderdaad, zoals Alex zei, er was duidelijk de prachtige zwaan, verlicht door de lampen van de herberg. Julie was verrast door de weinige auto's die op de parking stonden. De kleine kamer met de bar was vol. De mannen binnen zaten niet aan de bar, maar stonden in kleine groepjes verzameld met een glas in de hand. Achter de bar waren twee vrouwen bezig met het spoelen en hervullen van bierglazen. "Die vrouw met die hoge boezem moet de eigenaar zijn," fluisterde Trevor in Julie's oor. Ze moest giechelen bij de woorden "hoge boezem" en ze moest toegeven dat de dame veel onder haar blouse had. Trevor benaderde haar. "Oh ja, de late en dus erg aardige mensen. De politie

heeft me net gebeld over jullie. "Bij het horen van het woord 'politie' keek iedereen naar het jonge duo. "Ja, ze hebben een merkwaardig ongeluk gehad met hun auto. Die heeft twee kleine deukjes door een aanrijding met een vrachtwagen en een AA-autootje waar niks meer van over is," schreeuwde ze uit. Nu waren er vele lachende gezichten. "Mijn naam is Molly," zei de hospita. "En Chantal", wijzend naar het spichtige meisje dat bierglazen vulde. "Kom mee. Ik zal je je kamer laten zien. Dat moet een schok geweest zijn voor jou, mijn beste! En ik hoorde dat je ook in een trein hebt gezeten die opeens stil stond en donker was omdat er geen stroom was. En dat jullie moesten lopen naar Huntingdon. U wel zo moe zijn! En ik neem aan dat je wel honger zult hebben. Nou kijk, hier is de kamer,” eindigde ze haar monoloog bovenaan de houten trap. Julie zag een mooi schoon bed en een wastafel. Trevor had gemerkt dat Molly de deur met een klink had geopend. "Heeft deze kamer geen slot?" vroeg hij op hetzelfde moment dat Julie wilde weten waar het bad of de douche was. "Nee, de kamer heeft geen slot," zei Molly. "Dat is hier niet nodig. En nee miss, wat is je naam eigenlijk? " "Ik ben Julie Waters en dit is Trevor." "Nou meneer en mevrouw Waters, er is geen douche of bad hier en voor het toilet moet je naar beneden gaan. Ik ga u wat te eten maken." "Wat staat er op het menu?" vroeg Trevor "Rosbief en Yorkshire pudding." "Dat is heel zwaar voedsel," zei Julie, "heb je niet een salade?" "De rosbief hoeft alleen te worden opgewarmd. En je hebt gezien hoe druk het is hier beneden, dus ik heb niet echt de tijd om een salade te maken." Molly verliet snel de kamer. Ze had al haar gasten beneden en wilde geen lange discussies met de jongelui aan gaan. Bovendien moest ze naar de keuken. Toen ze weg was keken Julie en Trevor elkaar geamuseerd aan. "Wat een ruimte, hè?", zei hij. "Zie je hoe scheef die vloer is? In dit bed liggen we met ons hoofd lager dan met onze voeten.” Julie besefte plotseling dat ze hier was met een vreemde.

"Je wil naar bed met mij? Ik ben niet blij!" "Er is maar één bed hier, Jule." Hij had de afkorting van haar naam gebruikt die ze zo haatte. "Je zou me laten slapen op de grond?" "Dude, je bent een vreemde voor mij, jij kunt niet in één bed met mij." "Het lot bracht ons samen, dus we moeten proberen er het beste van te maken," zei Trevor. "Heb je gezien hoe smal dat bed is? En je grote lichaam neemt uiteraard het grootste deel daarvan." "Ik ben een heel rustige slaper, vooral als ik op mijn rug lig." "En je snurkt niet?" vroeg Julie. "Vroeger ja,, maar ik heb er al jaren geen klachten over gehoord." "Lieve Julie", zei hij met een zachte en zoete stem, "leg je hoofd op mijn schouder, dan leg ik mijn arm beschermend om je heen." "Ik moet erover nadenken, Trev."

Chapter Five

Julie schopte haar kapotte schoenen uit toen ze haar koffer opende, Trevor dumpte ze in een prullenbak. Julie schrok toen ze haar gezicht zag in de spiegel. "Oh dear!, kijk niet naar mijn gezicht!" "Lieveling", zei Trevor zachtjes toen hij haar zachtjes bij de schouders nam. “Het gaat over je binnen." Voor Julie waren die woorden een balsem, die ze zo nodig had. Ze draaide zich om en legde haar hoofd tegen die sterke, warme schouder. Ze voelde Trevor’s arm en hand beschermend op haar rug. Ze drukte zich heel zachtjes tegen hem aan. Voor een moment sloot ze haar ogen. "Fijn," dacht ze toen ze voelde dat zijn warmte haar doorstraalde en zijn andere hand door haar zachte haren speelde. .Zo stonden ze even. "Dank Trev, ik had dat nodig." “Dat voelde ik, m’n lieve meisje.” De jonge vrouw bleef bezig alle hulpmiddelen uit haar reistas te halen om zichzelf weer toonbaar te maken. Dat was een hele klus, eerst haar gezicht schoon maken en dan weer heel beschaafd mooi maken. Er waren ook veel vlekken op haar trui, die moest worden vervangen. Julie had gemerkt Trevor naar haar keek. "Niet kijken! Heb je het naakte bovenlichaam van een vrouw ooit gezien? " "Je draagt nog een beha, dus je bent niet helemaal bloot." "Voor jou ben ik en draai je nu even om, als je een gentleman." Trevor draaide zich niet om. In plaats daarvan kwam hij naar de spiegel naast Julie. Hij opende zijn jas en deed zijn shirt uit. Uit zijn koffer haalde hij een schoon overhemd. Julie had een licht roze blouse, die matchte met haar zwarte rok gevonden. Het duo liep naar beneden. Bij de bar werden ze opgewacht door Molly en naar het restaurant gebracht. Het was eigenlijk de serre van een huis. Er waren vijf kleine tafels met vier bescheiden stoelen per stuk. Een van de tafels was gedekt hen. Molly kwam met een volle en een halve portie roastbeef met Yorkshire

pudding en broccoli. Toen ze weer alleen waren zei Trevor: "Probeer te eten liefje. Door alle stress van vandaag heb je veel calorieën verloren." "Je bent zo lief voor mij al de hele avond Trevor. Is dat je natuur?" Ze streelde met haar hand zijn onderarm. Zo zaten ze hand in hand met zo'n stralende glimlach op hun gezichten. Na een tijdje waren beide borden leeg. Ze zaten weer hand in hand toen Molly kwam en vroeg: "Hoe was het? Heb je veel gepraat over deze drukke dag mevrouw? " Julie antwoordde met een vraag: "Heeft de politieagent die belde een naam genoemd?" "Ja", zei Molly, "hij vroeg een kamer voor de heer en mevrouw Waters." Julie lachte en lachte. Molly kreeg een vreemde blik op haar gezicht. "Wij, wij, wij zijn niet getrouwd. Ik ben Waters en zijn naam is anders. "Ze lachte luider en luider en opnieuw liep de mascara over haar gezicht, nu van tranen van het lachen. Molly keek naar Trevor. "Meneer", zei ze eindelijk, "wie ben jij?" "Jenkins, Trevor Jenkins uit Alwalton." "En je bent niet getrouwd met deze dame of samenwonend?" "Nee, we hebben elkaar vanavond voor de eerste keer ontmoet." "En je wilt met haar te slapen in mijn bed?" "Ik beloof dat ik haar geen pijn zal doen." Opnieuw lachte Julie onbedaarlijk. "Dus je wilt met hem naar bed?" vroeg Molly aan Julie. Julie grijnsde van oor tot oor. "De politie zei dat dit de enige oplossing was en ik vertrouw hem. Hij is niet gevaarlijk." "Wil je iets drinken?" vroeg Molly eindelijk. Ze wilde het niet-gehuwde paar in het restaurant, weg van de andere gasten.

"Ja graag," zei het duo in koor. "Een port in een wijnglas zou geweldig zijn", zei Trevor. "Zoveel?" vroeg Molly. "Nou," zei Julie: "Ik geloof dat elk van die mannen in de voorkant meer alcohol drinkt." "Het komt," zei de hospita, die kwam terug met twee mooie rode wijn bekers, nu gevuld met port. "Hey, Julie," zei Trevor even later: "Ik ben blij dat we zijn aangekomen in deze herberg met mevrouw Molly." Ze herinnerde zich hoe ze hem die dag had ontmoet en een gesprek volgde. Julie vertelde Trevor over haar werk als verkoopster in een bekend warenhuis en Trevor vertelde Julie over zijn werk als valuta handelaar bij een grote bank. Toen de glazen leeg waren, stelde Julie voor om te gaan slapen. Trevor nam haar bij de hand. Terwijl ze de trap op liepen, staarden verschillende paren ogen hen na. In hun kamer legde elk van hen de bovenkleding over een stoel. Trevor was de eerste die zijn tanden poetste en - met zijn rug naar Julie - in schoon ondergoed in stapte bed. Julie kwam naar hem toe en zette zich op de rand van het bed. "Trev, wil ik je vragen niet naar mij te kijken. Ik wil mijn beha uit doen en daarna onder mijn armen wassen. Dan doe ik mijn t-shirt weer aan. Wil je zo lief zijn? " "Natuurlijk schat, ik heb respect voor je privacy." Trevor lag op zijn rechterzijde en Julie ging voor hem liggen. Tenslotte deed ze haar nachtlampje uit. "Slaap lekker, lieve, lieve Julie." Hij was al een beetje slaperig. "Ik denk dat ik van je hou, Trev,” fluisterde ze. Met haar linkerarm zocht zij dezelfde arm van Trevor en bewoog hem een beetje later dichter naar haar borst. Ze kreunde zachtjes. "Wat is liefde?" fluisterde Trevor heel zachtjes achter haar. "Dit voelt zo fijn, zo veilig en beschermd, maar laat ons nu ... geeuw ... gaan slapen." De volgende ochtend werd Julie als eerste wakker. Trevor lag op zijn rug en ronkte flink. Haar hoofd rustte op zijn schouder. Ze voelde zijn borsthaar met

haar rechterhand en merkte dat haar shirt omhoog was gegaan met zijn rechterhand op haar rug. Ondanks het snurken genoot de jonge vrouw van dit intieme moment. Molly wekte de jongelui hardhandig. Ruw opende ze de deur en bracht een emmer vol warm water binnen. "Jongeman, u kunt nu scheren." "Is er geen warm water in de kraan?" vroeg Julie. "Heb je het niet gehoord? We hebben een grote explosie gehad vannacht. De boilerketel ontplofte. De brandweer pomp de olie en het water weg en onderzoekt de oorzaak. Het ontbijt is niet zoals gebruikelijk. Wij kunnen geen toast bieden. Daarom verminderen we de prijs van overnachting en ontbijt met 5 pond." Julie zat rechtop. Ze trok snel haar shirt naar beneden, maar de eigenares had genoeg gezien. "Meisje, meisje, let op. Als je een man je borsten laat zien, willen ze altijd meer. " "Ik heb haar borsten niet gezien, maar dat wil ik wel graag," zei Trevor. "Mijn shirt is vanzelf hoger gekomen vannacht", zei Julie. "Ik geloof je, maar ik zou liever niet hebben dit onder mijn dak gebeurt." Toen Molly weg was stapte Trevor uit bed, deed zijn shirt uit en waste zijn gezicht en bovenlichaam. Julie liep naar hem toe en drukte zich tegen hem aan voor een moment. Hij draaide zich om. "Wil je ze zien?" vroeg ze zachtjes. Meteen pakte ze haar shirt en gooie het op het bed. "Je bent mooi, lieve, lieve Julie." Ze kusten, voor het eerst. In de gang lagen enkele zandzakken en planken om over te lopen. De brandweer was al bezig was om olie weg te pompen. In het restaurant merkten Julie en Trevor dat zij de enigen waren die de ontploffing die nacht niet hadden gehoord. Iedereen had de knal om kwart over drie gehoord. Nadat Trevor had betaald en de koffers waren gepakt, vertrokken ze, met hartelijke dank aan Molly. Trevor beloofde haar uit te nodigen voor hun huwelijk. "Dat was een fantastisch einde van onze gezamenlijke belevenissen, die gisteravond begonnen," Trevor lachte. Hij reed nu de Mini. "Ja", zei Julie

bevestigd. "Wat een heerlijk gek hotel. Was dat serieus lieverd, de uitnodiging voor ons om te trouwen? Dan moet ik sparen. '' Julie, mijn gevoel is dat het goed is tussen ons, maar de voorbereidingen duren altijd langer dan verwacht. "Wow!” zei ze bij Peterborough, toen ze daar Trevor's Porsche 911 zag. “Een sportwagen! "Ja, daar laat ik je voorlopig nog niet in rijden," zei Trevor grijnzend. Bij aankomst bij Marshall werd Julie met gejuich ontvangen. De deuken werden gemeten en exact zoals de politie had verteld. "Gelukkig ha je een volledige verzekering,", aldus de heer Marshall. Trevor bracht zijn reisgenote huis. Daar namen ze intiem afscheid en wisselden postadressen, e-mailadresen en telefoonnummers.

Het einde...?